ପ୍ରିୟାର ଗାଆଁ ସତରେ ଏମିତି - ଗଳ୍ପ ଓ କବିତା

ପ୍ରିୟାର ଗାଆଁ ସତରେ ଏମିତି
ଯା’ ଯାଆରେ ଭାସି ଯା, ମନପବନ ନଉକା ଦୂରପାହାଡ ଛାଇରେ ଆମ ସପନଘେରା ଗାଁ... ଗୀତଟି ଶୁଣିବା ଦିନଠୁ କାହିଁକି ସବୁବେଳେ ମୋତେ ପ୍ରଭାବିତ କରି ଆସିଛି। ଗୀତଟି ଶୁଣିବା ସମୟରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଥର ଅନୁମାନ କରେ ଏମିତି କ’ଣ ସତରେ ଗାଆଁଟିଏ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ କେଉଁଠି ରହିଛି। ଗାଁ ଗୁଡିକର ଅସମ୍ଭବ ପରିବର୍ତ୍ତନକୁ ଆଖିଆଗରେ ଦେଖୁଛି। କ୍ଲବ ସଂସ୍କୃତିକୁ ଆପଣେଇ ନେବା ଗାଁଗୁଡ଼ିକ ଲାଗି ପୁରୁଣା ହେଲାଣି। ଗାଁଗୁଡିକର ଯଥେଷ୍ଟ ପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳତା ସମୟ​‌େ​‌ର ଗୀତିକାର କେମିତି ଏମିତି ଗୋଟିଏ ଗୀତ ରଚନା କରିପାରିଲେ ବୋଲି ସବୁବେଳେ ଭାବେ। ଗାଁଗୁଡିକରେ ପିଚୁ ରାସ୍ତା, ଘରକୁ ଘର ପାଇପ୍‌ ଜଳ ବ୍ୟବସ୍ଥା, ଗାଁ ବିଦ୍ୟାଳୟଗୁଡିକ ମାର୍ବଲ ମୋଜାଇକ୍‌ ଧରିଲାଣି, ଗାଁ ଛକମାନଙ୍କରେ ଖଟି ସଂସ୍କୃତି ବୃଦ୍ଧି ପାଇଲାଣି, ଅନେକ ଗାଁରେ ରାସ୍ତା ଆଲୋକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ହେଲାଣି, ଚାଷବାସରେ ସ୍ବଳ୍ପ ଲୋକ ରହୁଥିବା ବେଳେ ଅଧିକାଂଶ ଲୋକ ଚାକିରି, ବ୍ୟବସାୟରେ ମନ ଦେଲେଣି। ଗାଁଗୁଡିକର ଏପରି ଉନ୍ମେଷ ସମୟରେ ଗୀତିକାରଙ୍କ ମନଲୋଭା ଗୀତଟି ସବୁ ସମୟରେ ମୋତେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ କରି ଆସିଛି। ଗୀତଟିରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ସେମିତି ଗୋଟିଏ ଗାଁ କ’ଣ ସତରେ କେବେ ଭେଟିପାରିବି ବୋଲି ମନକୁ ମନ ଅନେକ ଥର ପ୍ରଶ୍ନ କରିଛି। ବାରମ୍ବାର ମୋର ଜୀବନଯାତ୍ରାକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରି ଆସିଥିବା ଗୀତଟିରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ସେହି ଇପ୍ସିତ ଗ୍ରାମଟିକୁ ନିକଟରେ ଭେଟିବାକୁ ସୌଭାଗ୍ୟଲାଭ କରିଥିଲି। ରୂପାନଈ ନ ଥିଲେ ବି ଚିରସ୍ରୋତା ଯୋର ବା ନାଳ ବୋହିଯାଉଥିବା ପାହାଡ ତଳର ଏକ ସବୁଜବନାନୀ ଭରା ଶସ୍ୟଶ୍ୟାମଳା, ମନଲୋଭା ଗାଁ ଅସନବାହାଳ। ଚାରିପଟ ଯାକ ପାହାଡଘେରା ଅସନବାହାଳର ପୂର୍ବରେ ବୋହି ଯାଉଥିବା ନାଳଟି ଗୀତରେ ଥିବା ରୂପାନଈ ବୋଲି ସତେ ଯେମିତି ମୋତେ ସେଠାରେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ କରି ପକାଇଥିଲା। ସାଙ୍ଗରେ ଥାନ୍ତି ବିଜୟଭାଇ। ସାମ୍ବାଦିକତାର ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀ ନେଇ ବିଜୟଭାଇ ଅସନବାହାଳବାସୀଙ୍କୁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରୁଥିବା ବେଳେ ମୋର ଆଖି କିନ୍ତୁ ଘୁରି ବୁଲୁଥିଲା ତାର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ନେଇ। ଅସନବାହାଳ କିଛି ମାସର ବ୍ୟବଧାନରେ ଉଠିଯିବ ଧଉରାଗୋଠକୁ। ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଶୁଭାଶିବାଦ କାରଣରୁ ଗାଁ ଉଠିବାର ମାତ୍ର ମାସ କେଇଟା ପୂର୍ବରୁ ଗୀତରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ଗାଁଟିଏ ଯେ ଦେଖିପାରିଲି ତାହା ବିଶ୍ବାସ କରିପାରୁ ନଥାଏ। ଯହିଁ ରୂପା ନଈର ଜଳେ, ସୁନା ମାଛ ଭଉଁରୀ ଖେଳେ, ହସେ ହୀରାମୋତିର ଫୁଲ, ସେତ ସରଗ ସମତୁଲ, ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ନେଇ ସେଇ ଗାଁକୁ ବୋହି ଯା...। ଚମତ୍କାର ବର୍ଣ୍ଣନା ସେ ଗୀତଟିରେ। ଗୀତର ରଚନା ଯେତିକି ମାର୍ମିକ ସ୍ବର ଓ କଣ୍ଠଶିଳ୍ପୀଙ୍କ ଉପସ୍ଥାପନା ଅଧିକ ମନଲୋଭା। ଗାଁ ଚାରିପଟକୁ ମନଭରି ଉପଭୋଗ କରିବା ସମୟରେ ଲାଗୁଥିଲା ସତେ ଯେପରି ସେଇ ଗାଁରେ ଫୁଟୁଥିବା ଫୁଲ ଅସନବାହାଳକୁ ସ୍ବର୍ଗ ଭଳି କରି ତୋଳୁଥିଲା। ଅସନବାହାଳର ବାସିନ୍ଦାଙ୍କ ପାଇଁ ଆମ ଉପସ୍ଥିତି ସତେ ଯେପରି କିଛି ମାନେ ରଖୁ ନଥିଲା। ସେମାନେ ତାଙ୍କ କାମରେ ଲାଗିଥିଲେ। କିଏ ବାଉଁଶକୁ କାଟି ପତଳା କରୁଥିଲା ତ କିଏ ପୁଣି ତାକୁ ନେଇ ବାଉଁଶ ସାମଗ୍ରୀ ନିର୍ମାଣ କରୁଥିଲା। ମହିଳାମାନେ ଘରକାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିବା ବେ​‌େ​‌ଳ କେତେକ ଯୁବତୀ ରୂପାନଈ ବୋଲି ମୁଁ ଧରି ନେଇଥିବା ନାଳରୁ ପାଣି ସଂଗ୍ରହ କରି ଘରମୁହାଁ ହେଉଥିଲେ। ଛୋଟ ପିଲାମାନେ ଖେଳରେ ମାତିଥିଲେ। ଆସିବାକୁ ଆଦୌ ମନ ହେଉ ନଥାଏ ସେଭଳି ଏକ ପରିବେଶକୁ ଛାଡ଼ି। ଗୋଟିଏ ପାଖ ପାହାଡର ଛାଇ ସେତେବେଳକୁ ଗାଁ ଆଡକୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ମାଡି ଆସୁଥାଏ। ବନ୍ୟଜନ୍ତୁଙ୍କ ଭୟ ସବୁ ସମୟରେ ସେଠାରେ ଲାଗି ରହିଥିବା କାରଣରୁ ଯଥେଷ୍ଟ ସତର୍କତାର ସହ ବାଧ୍ୟ ହେଉଥାଉ ବିଜୟଭାଇ ଓ ମୁଁ ଅସନବାହାଳକୁ ପଛ କରିବାକୁ। ପ୍ରଥମରୁ କହିଛି ବିଜୟଭାଇ ତାଙ୍କର ସାମ୍ବାଦିକତା କରୁଥାନ୍ତି ମୁଁ କିନ୍ତୁ ହଜି ଯାଇଥାଏ ମୋ ଭିତରେ। ଅସନବାହାଳ ଛାଡିବା ସମୟରେ ଯେତେବେଳେ ଶେଷ ଥର ପାଇଁ ମନ ଭରି ଦେଖୁଥିଲି ସେତେବେଳେ ମୋ ଭିତରକୁ ଧସେଇ ପଶି ଆସିଥିବା ମୁଁ ଜାଣିଛି ଚିତ୍ତ ଜେନାଙ୍କର ସେଇ ଲୋକପ୍ରିୟ ଗୀତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଇଁଲେ ପ୍ରଥମେ ଚାହିଁବ ମୋ ପ୍ରିୟାର ଗାଆଁ ଆଡେ...। ପ୍ରିୟାର ଗାଆଁ ସତରେ ଏମିତି, ଅସନବାହାଳ ଭଳି।

ସୁଧିରେନ୍ଦ୍ର ପରିଜା
ଅନୁଗୋଳ ୯୪୩୭୧ ୭୨୨୧୨

ଏଇ ଆଲେଖ୍ୟ ମୋର ଦେଢ଼ ବର୍ଷ ତଳର। ଏବେ ଅସନବାହାଳ ବ୍ୟାଘ୍ର ପ୍ରକଳ୍ପ ପାଇଁ ଆଉ ଗାଁ ଭାବେ ନାହିଁ। ମତାମତକୁ କରୁଛି ଅପେକ୍ଷା।